W swojej praktyce logopedycznej często spotykam się z pytaniami rodziców najmłodszych z moich pacjentów, czyli dzieci kilkumiesięcznych, o to co zrobić, żeby maluszek przestał tak wkładać rączki do buzi. Najczęstsze obawy związane z tym odruchem to przekonanie o jego niekorzystnym wpływie na rozwój żuchwy: „oby tylko nie zaczął później ssać kciuka, bo córka koleżanki tak ssała i teraz nosi aparat, bo ma okropny zgryz, a to na pewno właśnie od tego się zaczęło” albo „bo potem mu tak zostanie i wiecznie te palce przy buzi będzie trzymał”. Matki karmiące z kolei często interpretują ssanie paluszków jako objaw głodu i od razu przystawiają dziecko do piersi. Nieraz rodzice boją się, że zacznie się od rączek, a potem dzieciak wszystko będzie brał do buzi, a to zarazki, tasiemce i kaplica jednym słowem. Raz też dowiedziałam się, że starsza córka jednej pani, siostra mojej pacjentki to do dziś obgryza paznokcie i może gdyby mama była sprytna i od początku zabierała te rączki z buzi, to by teraz problemu nie było. Ale zabieranie rączek od początku, by zdusić nawyk w zarodku, byłoby raczej trudne do wykonania, gdyż niemowlę robi to już w życiu płodowym – w brzuchu mamy. Tam interwencję z zewnątrz raczej trudno przeprowadzić… W każdym razie na pytanie: „Co robić, aby niemowlę nie pchało rączek do buzi?” odpowiadam – ależ absolutnie nic! Oczywiście sytuacja ma się zgoła inaczej, jeśli zaczniemy mówić o kilkulatkach, a z zamiłowaniem ssany będzie kciuk. Dziś jednak mówimy nie o samym kciuku (może innym razem), a o braniu do buzi kilku paluszków lub całej rączki i nie o żłobkowcach (mam nadzieję, że jest takie określenie), czy przedszkolakach, a o szkrabach od urodzenia do mniej więcej 6 miesiąca życia. Łapki w buzi u niemowlaka to rzecz pożądana z wielu względów. Kierując rączki do buzi dziecko ćwiczy późniejsze odkrywanie tą samą metodą innych przedmiotów, np. zabawek. Zaczynając od badania własnego ciała, maluch poznaje świat właśnie poprzez dotyk, bo oprócz słuchu ten zmysł jest w pierwszym roku życia najlepiej wykształcony. W buzi natomiast, ze względu na unerwienie warg i języka, doznania dotykowe są najintensywniejsze. Takie doznania, płynące z badania własnych rączek (czy stópek – bo nawet je dzieci potrafią podnieść i włożyć do buzi), mają nawet wpływ na rozwój i funkcjonowania całego układu nerwowego! Odruch ten to też swoista „szczepionka” przed bakteriami. Na rączkach niemowlęcia, które spędza czas głównie w domu, znajdują się właściwie tylko „domowe”, fizjologiczne bakterie. Oblizując dłonie maluch ma więc kontakt z „bezpiecznymi” bakteriami, co wiąże się nie z ryzykiem „złapania czegoś”, a właśnie treningiem odporności i przyzwyczajaniem dziecka do bakterii, które są wszędzie! To jednak nie wszystko. Z punktu widzenia ściśle logopedycznego, odruch ssania paluszków, czy wkładania całych rączek do buzi ma kluczowe znaczenie dla rozwoju innych ważnych funkcji. Po pierwsze maluch poznaje anatomię swojej buzi – uczy się, że ma język, podniebienie, dziąsła, wargi, czyli narządy, których „czucie” albo inaczej „świadomość posiadania” jest niezbędna podczas mówienia. Ponadto, takie paluszki, kiedy już znikną w czeluściach buzi dziecka, są przyciskane do dziąseł, do podniebienia i oblizywane. Przy tym ćwiczone jest wysuwanie języka do przodu, na zewnątrz, a nawet przeciskanie języka pomiędzy poszczególnymi palcami. Poprzez te manewry dzieciaczek ćwiczy buzię, szykując narządy na przyszłe opanowywanie trudnej sztuki mówienia – jest to więc wstępny etap w rozwoju mowy! Majstrowanie rączkami w buzi ma też funkcję odwrażliwiania wnętrza jamy ustnej. Stopniowo strefa odruchu wymiotnego cofa się, aby znaleźć się dopiero w gardle, tak jak u dorosłych. Jest to PIEKIELNIE istotne zwłaszcza dla dzieci nadwrażliwych sensorycznie lub z nieprawidłowym napięciem mięśniowym czy np. przy mózgowym porażeniu dziecięcym. Stosowanie takich praktyk jak zabieranie rączek z buźki lub za częste szczelne otulanie blokujące możliwość podniesienia rączek do ust, albo kiedy (o zgrozo!) zakłada się dziecku non stop rękawiczki, tzw. niedrapki, jest pozbawianiem dziecka ważnego etapu w prawidłowym rozwoju sensomotorycznym i poznawczym. Jeżeli na zadrapania nie pomaga regularne obcinanie dziecku pazurków, to trudno, niech się ten bąbel czasem podrapie, czerwona kreska zaraz zejdzie, a możliwość rozwijania zmysłu dotyku jest bezcenna! Dzieci, które mają ograniczoną możliwość penetrowania wnętrza jamy ustnej mogą mieć później trudności z jedzeniem stałych pokarmów i wymagać ich miksowania, nie lubić, a wręcz protestować przed myciem zębów, czy mieć tzw. wygórowane odruchy wymiotne, np. podczas wizyty u dentysty. Zapewniam Was, że taki (użyję zaraz kolokwializmu ) obrzygany stomatolog to raczej przykry widok, poza tym o naklejce „dzielny pacjent” to można sobie wtedy tylko pomarzyć. A wiem to z doświadczenia koleżanki ortodontki… Warto też zwrócić uwagę czy niemowlę wsadza sobie do ust raz lewą, a raz prawą rączkę. Jeśli ta manipulacja wykonywania jest tylko w jedną stronę, może świadczyć o asymetrii, a wtedy warto skonsultować temat ze specjalistą. Umiejętność wkładania rączek do buzi jest też przydatna w początkowym okresie ząbkowania. W pierwszych miesiącach życia, kiedy maluch nie posiada jeszcze umiejętności chwytania i utrzymywania przedmiotów, a zwłaszcza zdolności manipulowania nimi pod kontrolą wzroku, nie może świadomie ukoić swędzących dziąseł za pomocą gryzaka. Wkładanie paluszków do buzi, a zarazem drażnienie nimi dziąseł pomaga wtedy przetrwać ten trudny okres. Podsumowanie ultra krótkie z niewyszukaną kwitesencją: POZWALAJMY NIEMOWLAKOM NA TRZYMANIE RĄCZEK W BUZI!
Wirusowe zapalenie gardła u niemowlaka można skutecznie leczyć domowymi sposobami. Podstawą w postępowaniu jest leczenie objawowe, a więc zwalczanie nieprzyjemnych objawów związanych z chorobą. W tym celu zalecane jest stosowanie leków przeciwbólowych, takich jak paracetamol oraz przeciwzapalnych, jak ibuprofen.
Kiedy dziecko płacze podczas karmienia lub jest niespokojne, mama zaczyna martwić się o jego stan zdrowia. Tymczasem przyczyn nieprawidłowości może być kilka, a każda z nich jest możliwa do wyeliminowania. Niezależnie od tego, czy dziecko płacze przy karmieniu butelką czy karmieniu piersią. Najważniejsze w poniższym artykule: Płacz i niepokój dziecka przy karmieniu pojawia się najczęściej na samym początku laktacji, w momencie skoku rozwojowego dziecka lub podczas problemów zdrowotnych. Przyczyną płaczu dziecka podczas karmienia jest najczęściej: nieprawidłowe przystawienie do piersi, problemy z laktacją, utrudniony przepływ pokarmu, zmiana pory karmienia, ząbkowanie lub infekcja. Niemowlę płacze podczas karmienia butelką, ponieważ smoczek może być niedostosowany do jego wieku lub możliwości. Jeżeli dziecko płacze podczas karmienia warto skorzystać z pomocy doradcy laktacyjnego lub położnej. Dziecko powinno zostać zbadane przez pediatrę. Dziecko płacze przy karmieniu Zdarza się, że niemowlę płacze podczas karmienia, jest niespokojne, rozdrażnione lub wypluwa pierś po kilku łykach i nie chce ponownie rozpocząć ssania. Podobne objawy często występują także u dzieci, które spożywają mleko modyfikowane. Problemy mogą rozpocząć się na każdym etapie życia malucha. Najczęściej pojawiają się one: na samym początku laktacji, w momencie skoku rozwojowego, podczas choroby, podczas istotnych zmian w życiu dziecka. Kiedy dziecko denerwuje się podczas karmienia, podobny nastrój pojawia się u jego mamy. Bardzo często kobieta jest zrezygnowana kolejną nieudaną próbą, a ponadto martwi się o zdrowie niemowlęcia. Warto pamiętać, że w momencie jakichkolwiek problemów z laktacją, przystawianiem dziecka do piersi lub karmieniem, można skorzystać z pomocy doradcy laktacyjnego lub pediatry. Przyczyny płaczu podczas karmienia Przyczyny płaczu dziecka podczas karmienia mogą być różne. Często zdarza się, że niemowlę odmawia ssania piersi z powodu niewygodnej pozycji – jego ciało nie jest stabilnie podparte lub główka jest za bardzo skręcona, przez co nie ma ono możliwości odpowiedniego chwycenia piersi. Maluchy denerwują się także wtedy, kiedy dociera do nich zbyt dużo bodźców lub jest im za gorąco. Innym problemem może być nieprawidłowe przystawienie dziecka do karmienia, co zdarza się zwłaszcza w pierwszych dniach życia. Przyczyną problemów z karmieniem dziecka są także wklęsłe, płaskie brodawki. Utrudniają one maluchowi chwycenie piersi, co jest powodem jego frustracji, niepokoju i płaczu. Również twarde, nabrzmiałe piersi sprawiają dziecku kłopot, co może spowodować bunt. Podobna reakcja pojawia się zwykle wtedy, kiedy pokarm wypływa zbyt szybko (dziecko nie nadąża z jego połykaniem) lub wolno (wówczas wkłada duży wysiłek w ssanie). Inną przyczyną płaczu dziecka podczas karmienia jest choroba, zwłaszcza infekcja górnych dróg oddechowych. Zatkany nosek utrudnia pobieranie pokarmu, a podrażnione gardło powoduje, że maluch odczuwa ból podczas ssania i połykania. Problemy pojawiają się także w przypadku zapalenia ucha, dlatego dziecko, które nagle odmawia karmienia powinno być zawsze zbadane przez pediatrę. Starsze niemowlęta mogą płakać i denerwować się przy karmieniu, kiedy rozpocznie się ząbkowanie. Wówczas dziąsła są rozpulchnione, obrzęknięte i zaczerwienione, co powoduje znaczny dyskomfort i ból. Ponadto podczas wyrzynania się zębów dziecko jest ogólnie niespokojne, płaczliwe, marudne i rozdrażnione. Podsumowując, przyczyny płaczu dziecka podczas karmienia to: nieprawidłowe przystawienie dziecka do piersi, niewygodna pozycja podczas karmienia, wklęsłe brodawki lub nabrzmiałe piersi, pokarm wypływający zbyt szybko lub zbyt wolno, zmiana smaku mleka, zmiana pory karmienia, problemy z laktacją i brak pokarmu, choroba, potrzeba odbicia lub wypróżnienia, ząbkowanie, skok rozwojowy dziecka. Dlaczego dziecko płacze przy karmieniu butelką? Zdarza się także, że niemowlę płacze podczas karmienia butelką. Najczęstszą przyczyną problemów jest wówczas nieprawidłowy przepływ pokarmu – smoczki różnią się kształtem i wielkością otworu, które są zwykle dostosowane do wieku dziecka. Innym powodem niepokoju podczas spożywania pokarmu jest łykanie powietrza podczas ssania, które następnie drażni przełyk i żołądek oraz jest przyczyną wzdęć i bólu brzucha. Niemowlę lub noworodek płacze podczas karmienia butelką także z powodu niewygodnej pozycji, zbyt dużej ilości bodźców zewnętrznych, rozpoczynającej się choroby lub ząbkowania. Dziecko może wypluwać smoczek i odmawiać jego ponownego przyjęcia, kiedy zje wystarczającą ilość pokarmu. Co robić, kiedy dziecko płacze przy karmieniu? Wiele mam zadaje sobie pytanie, jak postępować, kiedy noworodek jest niespokojny podczas karmienia. W pierwszej kolejności zawsze warto skorzystać z pomocy doradcy laktacyjnego, który nie tylko skoryguje ewentualne błędy przy pozycji karmienia lub przystawianiu dziecka do piersi, ale także oceni stan brodawek i ilość pokarmu. Może zaproponować także ćwiczenia lub nakładki, które wspomagają wyciągnięcie brodawki tak, aby maluch mógł ją wygodnie chwycić. Jeżeli problemem jest nieprawidłowy przepływ pokarmu, warto przed karmieniem odciągnąć niewielką ilość mleka laktatorem. Można także na kilka minut przyłożyć ciepły okład na pierś. Rozwiązaniem problemu jest także przerwanie na chwilę karmienia, tak aby dziecko mogło odbić. Jeżeli powyższe sposoby są nieskuteczne, a dziecko nadal płacze przy karmieniu, konieczna jest wizyta u pediatry. Pozycja karmienia Dziecko warto karmić w cichym pomieszczeniu z ograniczoną liczbą bodźców. Wcześniej można przez chwilę pokołysać i przytulać malucha. Mama powinna przyjąć wygodną pozycję, tak, aby jej plecy były dobrze oparte. W tym celu można wykorzystać poduszki lub zwinięty koc. Istnieje kilka pozycji karmienia i każda kobieta powinna znaleźć taką, w której czuje się komfortowo – na leżąco, w pół leżąco, na siedząco – wszystko jest dozwolone. Jak przystawić dziecko do piersi? Przyjmij wygodną pozycję. Ułóż dziecko tak, aby jego brzuszek przylegał do twojego ciała, a buzia była skierowana w stronę piersi. Chwyć pierś dłonią tak, aby kciuk był na górze, a reszta palców podtrzymywała pierś od dołu. Odchyl główkę dziecka – jego broda powinna stykać się z piersią, a nosek być ustawiony na wysokości brodawki. Dotykaj brodawką ust dziecka, aby otworzyło ono buzię. Kiedy to zrobi, skieruj brodawkę ku podniebieniu. Nałóż buzię dziecka na pierś. Dziecko, które jest prawidłowo przystawione do piersi ssie rytmicznie, słychać regularne przełykanie, a mama nie odczuwa bólu. Policzki dziecka są okrągłe i wypełnione, a dolna warga jest wywinięta. Dziecko płacze przy karmieniu: kiedy do lekarza? Płacz niemowlaka przy karmieniu piersią zawsze warto skonsultować z lekarzem pediatrą, ponieważ jego przyczyną może być rozwijająca się infekcja górnych dróg oddechowych, układu pokarmowego lub stan zapalny w jamie ustnej. Ważne jest także, aby skontrolować wagę dziecka. Brak przyrostu masy ciała świadczy o nieefektywnym karmieniu i jest wskazaniem do dalszej diagnostyki oraz podjęcia działań terapeutycznych. Źródła: H. Szajewska, Karmienie piersią. Stanowisko Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci, Standardy Medyczne/Pediatria, 2016, t. 13, 9-24. Fundacja PRO-FAMILIA, Karmienie piersią. Poradnik., Rzeszów, grudzień 2018 Z. Kołacz-Kordzińska, Początki karmienia piersią. Jak dobrze zacząć?, Gdańsk 2018
Noworodki zwykle nie potrafią samodzielnie skupić palca, więc po prostu wkładają całą dłoń do ust. Kiedy Twoje dziecko wkłada wszystkie palce do buzi, prawdopodobnie zakrztusi się i zacznie wymiotować mleko. To jest najbardziej irytujące w tym, że Twoje dziecko wkłada pięść do buzi. 16 SPOSOBÓW NA UŁOŻENIE DZIECKA.
Opryszczka u niemowlaka może być bardzo niebezpieczna. Powoduje ją ten sam wirus, który wywołuje opryszczkę u dorosłych. Jest bardzo zaraźliwy. Niemowlęta trzeba szczególnie przed nim chronić. Opryszczkę u niemowląt wywołuje wirus opryszczki zwykłej – HSV-1. Wirus rozprzestrzenia się drogą kropelkową. Dzieci zarażają się nim przez dotyk, zetknięcie z powierzchnią lub przedmiotami, na których osiadł, a także przez pocałunki osób chorych, czyli tych, które mają tak zwane „zimno” na ustach. To jeden z powodów, dla których lepiej nie całować dzieci w usta. Dowiedz się, jak objawia się opryszczka u dzieci i jak postępować z zakażonym nią niemowlęciem. Spis treści: Opryszczka u niemowlaka – objawy Dlaczego opryszczka jest niebezpieczna dla niemowląt? Opryszczka u niemowlaka – kiedy do lekarza? Powikłania opryszczki u niemowlaka Opryszczka u niemowlaka - objawy Opryszczka u niemowlaka objawia się tak jak opryszczkowe zapalenie jamy ustnej u starszych dzieci. Zmiany występują 2-12 dni po ekspozycji na wirusa. Opryszczka u noworodka i niemowlaka – jak wygląda: owrzodzenia w jamie ustnej, nosku, na oczkach, a jeśli dziecko ssie kciuk, to także na palcach wysoka gorączka (nawet do 40 st. C) niechęć do jedzenia i picia (spowodowana bólem) nieprzyjemny zapach z buzi rozdrażnienie, płaczliwość Poniżej zdjęcie opryszczki u niemowlaka: Elroi/Adobe Stock fot. Elroi/Adobe Stock Wirus opryszczki u niemowlaka i noworodka może wywołać zmiany opryszczkowe na całym ciele, a także szybko zaatakować układ nerwowy, co może zagrażać nawet życiu dziecka. Pojawić mogą się także zmiany skórne, problemy z oddychaniem, żółtaczka. Dlaczego opryszczka jest niebezpieczna dla niemowląt? Wirus opryszczki u niemowląt może grozić powikłaniami i trwałymi zmianami w układzie nerwowym, zwłaszcza gdy nie jest leczony. Wszystko dlatego, że układ odpornościowy niemowląt nie jest jeszcze w pełni sprawny i nie radzi sobie dobrze ze zwalczaniem drobnoustrojów chorobotwórczych. Zakażenie opryszczkowe jest bardzo niebezpieczne zwłaszcza dla noworodków. Nieleczone zmiany, gdy wirus przedostanie się do układu nerwowego, mogą prowadzić nawet do śmierci dziecka. Opryszczka utrudnia także karmienie dziecka. Opryszczkowe zapalenie jamy ustnej uniemożliwia dziecku ssanie i utrudnia przełykanie, co może szybko spowodować odwodnienie, osłabienie i dalsze rozprzestrzenianie się wirusa w organizmie. Opryszczka u niemowlaka – kiedy do lekarza? Gdy niemowlę zarazi się opryszczką, trzeba jak najszybciej jechać z nim do lekarza. Niedopuszczalne jest samodzielne leczenie opryszczki u małych dzieci ani stosowanie jakichkolwiek domowych sposobów na opryszczkę. U niemowląt liczy się szybka diagnoza i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Noworodki chorujące na opryszczkę leczy się w szpitalu podawanymi dożylnie lekami antywirusowymi. Powikłania opryszczki u niemowlaka Najpoważniejszą konsekwencją zakażenia wirusem opryszczki jest zapalenie opon mózgowych. To jedna z najcięższych chorób okresu dziecięcego, bo atakuje nieukształtowany i wciąż rozwijający się mózg. Stan zapalny może zahamować jego rozwój i trwale uszkodzić niektóre jego części. Wirus poza mózgiem i rdzeniem kręgowym może uszkodzić płuca, nerki, wątrobę. Możesz zapobiec opryszczce u niemowlaka. Przede wszystkim zadbaj, by dziecko przez nikogo nie było całowane w usta (już lepiej w piętkę), a zwłaszcza przez osoby cierpiące na opryszczkę. Nie próbuj też jedzenia dziecięcymi sztućcami, aby ograniczyć kontakt niemowlaka z drobnoustrojami z jamy ustnej dorosłych. Zobacz też: Jak poradzić sobie z łojotokowym zapaleniem skóry niemowlaka? Co wywołuje atopowe zapalenie skóry i nasila jego objawy? Pieluszkowe zapalenie skóry – jak się objawia i leczy?
Przygotowanie płukanki na jego bazie jest bardzo proste – wystarczy, że do szklanki ciepłej wody dodasz 4 łyżeczki miodu i całość wymieszasz. Gardło możesz płukać co kilka godzin. Bardzo ważne, żeby woda nie była ciepła – jeśli miód dodasz do wrzątku, to straci on swoje lecznicze właściwości.
Ból gardła u noworodka czy niemowlaka jest dość trudny do stwierdzenia – maluszek przecież jeszcze nie powie, co go boli. Bywa on mylony z pleśniawkami, które mogą podobnie się objawiać. Dziecko jest rozdrażnione, płaczliwe, męczy się przy przełykaniu, niechętnie je. Jest to zazwyczaj objaw infekcji wirusowej, którą leczy się jedynie łagodząc dolegliwość. Układ odpornościowy sam powinien sobie poradzić z wirusem. Zobacz film: "Codzienna pielęgnacja zdrowej skóry niemowląt i małych dzieci" spis treści 1. Objawy bólu gardła u niemowlaka 2. Sposoby na ból gardła u niemowlaka 3. Kiedy należy iść z dzieckiem do lekarza? 1. Objawy bólu gardła u niemowlaka Kiedy niemowlę cierpi na ból gardła, z oczywistych względów nie może o tym poinformować rodziców. Opiekunowie mogą to wywnioskować z następujących objawów: krzywi się przy przełykaniu i karmieniu; jest ogólnie rozdrażniony i płaczliwy; próbuje dotknąć lub podrapać się w szyję. Ból gardła u noworodka lub nieco starszego niemowlaka zwykle niepokoi młodych rodziców, choć najczęściej dolegliwość ta jest wywoływana przez przeziębienie lub infekcję wirusem grypy. Jeśli maluch ma anginę, czyli bakteryjne ostre zapalenie migdałków i błony śluzowej gardła, do objawów dołączy wysoka gorączka. Aby wyleczyć tę chorobę, niezbędna jest wizyta u lekarza i zastosowanie antybiotyków. Na szczęście angina u noworodków zdarza się bardzo rzadko. Aby stwierdzić, czy bólu u dziecka nie powodują pleśniawki, należy zajrzeć do buzi malucha. Znakiem rozpoznawczym są białe plamki. Po konsultacji z lekarzem leczy się je specjalnymi środkami przeciwgrzybiczymi. Inną przyczyną bólu może być alergia wziewna lub podrażnienie gardła substancjami znajdującymi się w powietrzu. 2. Sposoby na ból gardła u niemowlaka W przypadku niemowląt zawsze lepiej dmuchać na zimne. Dobrze jest po prostu pójść z maluszkiem do lekarza pediatry, który zdiagnozuje, co się dzieje i zaleci odpowiednie postępowanie. Jeśli akurat w danej chwili nie mamy szans na wizytę u specjalisty, można stosować domowe sposoby. Bardzo ważne jest odpowiednie nawilżenie powietrza w pomieszczeniu, w którym najwięcej przebywa dziecko. W lecie wystarczy wietrzyć regularnie pokój malucha, jednak w zimie trzeba uciekać się do innych sposobów. Najprostszym z nich jest rozkładanie na kaloryferach mokrych, czystych ręczników. Można także zaopatrzyć się w specjalny nawilżacz - najlepiej z funkcją oczyszczania powietrza z kurzu. Aby jeszcze lepiej nawilżyć drogi oddechowe dziecka, warto zastosować okład z olejku eukaliptusowego. Wystarczy zwilżyć czystą szmatkę ciepłą wodą z dodatkiem olejku eukaliptusowego i położyć ją maluszkowi na klatce piersiowej i szyi. Dzięki temu będzie maluch wdychał olejek, który łagodzi ból gardła i ma właściwości rozgrzewające, antybakteryjne oraz oczyszczające zatkany nos. Należy uważać, aby temperatura okładu nie była zbyt wysoka ani zbyt niska. Można także zastosować specjalne maści zawierające eukaliptus i delikatnie wetrzeć je w skórę dziecka na klatce piersiowej. 3. Kiedy należy iść z dzieckiem do lekarza? Jeśli objawy bólu gardła u dziecka znikną po kilku dniach, wizyta u lekarza nie jest konieczna. Jeśli jednak trwają one dłużej niż pięć dni, należy wziąć maluszka do specjalisty. Konsultacja lekarza jest potrzebna także jeśli występuje gorączka, szczekający kaszel, wymioty, trudności z oddychaniem lub każdy inny objaw, który budzi niepokój u rodziców. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Paweł Baljon lekarz w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach. Witam serdecznie. Moja 10 cio miesieczna corka od ponad 3 miesiecy wklada palce do uszu. Nie odczuwa bolu, nie jest to tez wydaje mi sie zwiazane z zabkowaniem bo czas moja a ma nadal tylko dwie dolne jedynki. Bylismy u lekarza rodzinnego i jej zdaniem z uszkiem wszystko w porzadku. Nie daje mi to jednak spokoju.Jedną z przyczyn zniekształcenia główki u niemowląt są komplikacje porodowe. Zniekształcona główka niemowlęcia, spłaszczona od drugiego leżenia na pleckach budzi naturalny niepokój rodziców. Aby temu zapobiec, sięgają po specjalne poduszki zapobiegające zniekształceniu główki. Ale, czy takie gadżety są bezpieczne dla noworodka? Wyjaśniamy, czy spłaszczenie główka niemowlaka cofnie się i kiedy. W nomenklaturze medycznej zniekształcona główka niemowlaka nazywana jest plagiocefalią, a do grupy najczęściej spotykanych zniekształceń należy plagiocefalia ułożeniowa. Polega ona na asymetrycznym spłaszczeniu głowy, najczęściej w części tylnej lub bocznej. Czy zniekształcenie główki niemowlaka jest powodem do niepokoju i czy jest odwracalne? Spis treściJakie są przyczyny zniekształconej główki u niemowlaka?Leczenie zniekształcenia główki niemowlakaPoduszki pod zniekształcone główki niemowlaka - czy są bezpieczne?Czy zniekształcenie główki od ułożenia się cofa? Rozwój dziecka w 1. roku życia Jakie są przyczyny zniekształconej główki u niemowlaka? Dziecko rodzi się z elastycznymi kośćmi czaszki. Pozwala to początkowo na przejście przez kanał rodny, a w dalszych miesiącach życia pozwala na wzrost mózgu, które dokonuje się aż do 1 roku życia dziecka. Elastyczne kości czaszki są więc niezbędne do prawidłowego rozwoju, ale są także podatne na niefizjologiczne czynniki środowiska, co może powodować spłaszczenie główki. Przyczyny zniekształconej główki możemy podzielić na przyczyny rozwijające się przed i po urodzeniu. Do przyczyn rozwoju zniekształcenia główki dziecka należą: Ciąża mnoga – w przypadku ciąży mnogiej płód nie ma wystarczającej ilości miejsca, aby swobodnie poruszać się w łonie matki, co zwiększa ryzyko ucisku i odkształcenia główki Nieprawidłowe ułożenie dziecka w łonie matki Wcześniactwo – jest to związane z długotrwałym leżeniem na plecach w inkubatorze, jest to niezbędne do prawidłowego rozwoju dziecka, zwiększa jednak ryzyko zniekształcenia główki Małowodzie lub wielowodzie – nadmierna lub niedostateczna ilość płynu owodniowego w łonie matki zwiększa ryzyko ucisku główki dziecka Komplikacje porodowe – długotrwałe przebywanie w pozycji ucisku na główkę, poród kleszczowy lub poród z użyciem próżnociągu zwiększa ryzyko deformacji główki Niezmienna pozycja ułożenia dziecka w łóżeczku - brak układania dziecka w pozycji na brzuchu Kręcz szyi – powoduje problem z ruchomością głowy na skutek skrócenia mięśnia mostkowo–sutkowo–obojczykowego i trwałego zgięcia bocznego i rotacji głowy Wady wzroku - w wyniku wystąpienia wrodzonego schorzenia mięśni gałki ocznej, pracują one nieprawidłowo, może to spowodować kręcz szyi, a w efekcie deformację główki niemowlaka. Czytaj również: Zbędne gadżety dla niemowlaka: lista tych, które naprawdę są niepotrzebne [GALERIA] Wyprawka dla niemowlaka - lista rzeczy dla noworodka [DO POBRANIA] Leczenie zniekształcenia główki niemowlaka Podobnie jak w przypadku większości chorób najważniejsza jest profilaktyka. Aby uniknąć rozwoju plagiocefalii należy wdrożyć odpowiednią pielęgnację niemowlęcia już od pierwszych dni życia – najważniejsza jest zmiana pozycji główki: podczas snu, nosząc dziecko należy trzymać je naprzemiennie na prawej i lewej ręce, a także pamiętać, żeby odwracać dziecko na brzuch co najmniej 3 razy dziennie. U dziecka z rozwiniętą plagiocefalią należy wdrożyć odpowiednią rehabilitację, ponieważ zniekształcona główka to nie tylko problem kosmetyczny. Nieleczona plagiocefalia może doprowadzić do asymetrii kości czaszki i twarzy, rozwoju wad zgryzu, skrzywienia kręgosłupa, niesymetrycznego rozwoju ciała, a także spowolnienie rozwoju motorycznego dziecka. Leczenie polega na terapii ułożeniowej prowadzonej pod nadzorem fizjoterapeuty, wybór metody fizjoterapii jest uzależniony od stopnia spłaszczenia główki, wieku dziecka i jego potrzeb. Fizjoterapia dziecka z deformacją główki jest względnie krótkim procesem, ponieważ główka dziecka w pierwszych miesiącach życia przyrasta w bardzo szybkim tempie co sprzyja remodelowaniu kości czaszki. Polecamy: Jak usypiać noworodka bez kołysania? Czy poduszki z otworami są bezpieczne? Magdalena Adaś - fizjoterapeuta. Skuteczna fizjoterapia dzieci Ekspert wyjaśnia Jeśli dziecko ma spłaszczoną główkę, lepiej skonsultować to z pediatra lub fizjoterapeutą. Może to wynikać np. z asymetrii ułożeniowej ciała, co jest powodem do rozpoczęcia terapii. Poza tym, w takiej sytuacji zniekształcenie będzie się pogłębiać. Lepiej wówczas rozpocząć leczenie, które jest bardzo proste, bo polega głównie na pamiętaniu o innym układaniu dziecka. Duże spłaszczenie można niwelować poduszkami ortopedycznymi z otworami, ale zazwyczaj nie ma takiej potrzeby. Wielu rodziców kupuje na zapas poduszki-motylki lub poduszki dla niemowląt zapobiegające spłaszczeniu główki. Jestem przeciwna stosowaniu takich poduszek - one nie zapobiegają ani nie niwelują spłaszczenia główki, za to mogą utrudniać oddychanie - jeśli są wysokie, malec przyciąga bródkę malca do klatki piersiowej, co zaciska gardło. Nie mówiąc już o tym, że odwrócenie główki w stronę poduszki może skutkować podduszeniem. Takie poduszki można stosować na krótko, np. w wózkach podczas spaceru, gdy cały czas kontrolujemy malca. Poduszki z otworami na odkształconą główkę to typowe poduszki ortopedyczne, które pomagają na spłaszczenie, ale warto pamiętać, że nie powinno się stosować ich zapobiegawczo, tylko w momencie pojawienia się problemu ze zniekształceniem. To nie jest gadżet, lecz produkt leczniczy. Tak poduszka nie powinna być zbyt wysoka, ze względu na wspomniane odchylenie główki i utrudnienie oddychania. Poduszki pod zniekształcone główki niemowlaka - czy są bezpieczne? Do leczenia plagiocefalii stosowane są także specjalistyczne poduszki na płaską główkę. Poduszki takie mają za zadanie podparcie mięśni karku i zapewnienie odpowiedniej strefy odciążającej. Prawidłowo działająca poduszka na plagiocefalie utrzymuje płaską część czaszki bez podparcia, przenosząc ucisk na wypukłe kości czaszki, dla których taki ucisk jest korzystny. Używanie takiej poduszki jest skuteczne i bezpieczne, wymaga jednak kontroli lekarza lub fizjoterapeuty, który oceni czy taka poduszka będzie odpowiednia dla naszego dziecka. Specjalistyczna poduszka ortopedyczna powinna być stosowana razem z odpowiednią terapią ułożeniową. Terapia ułożeniowa jest skuteczna do ok. 6 miesiąca życia. Jeśli nie przyniosła spodziewanych efektów lub została wdrożona zbyt późno konieczne może być zastosowanie ortezy czaszki. Są to tzw. „kaski”, które są skonstruowane w taki sposób, że pozostawiają wolne miejsce w spłaszczonej części czaszki, uciskając część wypukłą, w efekcie odzyskując symetrię główki dziecka. Czy zniekształcenie główki od ułożenia się cofa? Plagiocefalia, czyli spłaszczenie główki jest problemem, który w większości przypadków ustępuje samoistnie po zastosowaniu odpowiedniej terapii ułożeniowej, czy specjalistycznej poduszki ortopedycznej albo połączenia tych dwóch metod. Zgodnie jednak z zasadą, że lepiej zapobiegać niż leczyć wskazane jest włączenie odpowiedniej pielęgnacji niemowlaka już od pierwszych dni życia, tak by całkowicie uniknąć rozwoju plagiocefalii. Czytaj również: Ochraniacz do łóżeczka: czy potrzebny? Poznaj opinie Łóżeczko niemowlaka: co powinno się w nim znaleźć? Materac, pościel i inne gadżety Czy potrafisz rozpoznać, co dolega twojemu dziecku? Pytanie 1 z 10 Twoje dziecko nie chce ssać piersi, zaczyna się ślinić i płacze. Nagle ssie palce i wkłada do buzi wszystko, co wpadnie mu w ręce. Objawy sugerują: infekcję jamy ustnej ząbkowanie przeziębienie
Funkcje gardła w organizmie. Z racji faktu, że w gardle krzyżują się zarówno drogi oddechowe, jak i pokarmowe, oczywiste jest, że gardło uczestniczy w procesie oddychania oraz połykania pokarmów. Przez gardło przepływa powietrze dostające się tu przez usta i nos. Gardło uczestniczy w przełykaniu pokarmów, chroniąc przed
Gardło, o którym najczęściej przypominamy sobie, gdy nas boli, pełni wiele ważnych funkcji, przez co należy do dwóch układów - zarówno pokarmowego, jak i oddechowego. Jak zbudowany jest ten narząd? Jakie funkcje pełni gardło? I jakie choroby gardła najczęściej dokuczają pacjentom? Spis treści Gardło: budowa anatomiczna Pierścień chłonny gardła (pierścień Waldeyera) Gardło: funkcje Choroby gardła Ostre zapalenie gardła Nawrotowe ostre zapalenie gardła i migdałków Przewlekłe zapalenie gardła Angina i zapalenie migdałków podniebiennych Choroby gardła: skala Centora a antybiotykoterapia Zapalenia tkanki limfatycznej i gardła w przebiegu dziecięcych chorób zakaźnych Płonica Mononukleoza zakaźna Błonica Odra Choroby gardła: diagnostyka Gardło jest narządem łączącym jamę ustną, jamę nosową oraz krtań i przełyk. To właśnie na wysokości gardła drogi pokarmowa i oddechowa się krzyżują, co powoduje że czynnościowo gardło jest częścią zarówno układu pokarmowego jak i układu oddechowego. Schorzeniami gardła zajmuje się lekarz specjalista laryngolog, do którego zgłaszają się pacjenci ze skierowaniem uzyskanym od lekarza pierwszego kontaktu. Gardło: budowa anatomiczna Gardło jest narządem włóknisto-mięśniowo-śluzówkowym o nieregularnym kształcie, który stanowi element łączący pomiędzy jamą ustną, jamą nosową oraz krtanią i przełykiem. Składa się ono z trzech części: część nosowa gardła (górna) Górna część gardła znajduje się pomiędzy podstawą czaszki a podniebieniem miękkim. W jej obrębie wyróżnia się między innymi nozdrza tylne, przez które gardło łączy się z jamą nosową, oraz ujście gardłowe trąbki słuchowej, a także migdałek gardłowy. część ustna gardła (środkowa) Środkowa część gardła położona jest pomiędzy podniebieniem miękkim a górnym brzegiem nagłośni. Umowną granicę oddzielającą jamę ustną od gardła tworzą fałdy podniebienno-gardłowe, podniebienie miękkie oraz nasada języka. W środkowej części gardła znajdują się dołki językowe, podstawa języka, dolna powierzchnia podniebienia miękkiego, językowa powierzchnia nagłośni, łuki podniebienne (podniebienno-językowe i podniebienno-gardłowe) oraz migdałki podniebienne. część krtaniowa gardła (dolna) Dolna część gardła znajduje się pomiędzy górnym brzegiem nagłośni a dolnym brzegiem chrząstki pierścieniowatej krtani. Ku dołowi łączy się ona z przełykiem, a z przodu z krtanią. Ściana gardła zbudowana jest z czerech warstw: błony śluzowej, błony podśluzowej (czyli włóknistej), błony mięśniowej oraz błony zewnętrznej. Błona śluzowa wyściela gardło od jego światła i w zależności od części gardła, w której się znajduje, pokryta jest nabłonkiem wielowarstwowym płaskim nierogowaciejącym (część ustna i część krtaniowa) lub nabłonkiem wielorzędowym rzęskowym (część nosowa). Błona mięśniowa gardła składa się w głównej mierze z mięśni poprzecznie prążkowanych. W jej budowie wyróżnia się dwie warstwy mięśni, które pełnią odmienne funkcje. Zewnętrzna warstwa mięśni zbudowana jest z trzech mięśni zwieraczy gardła o okrężnym przebiegu (zwieracza górnego, środkowego, i dolnego gardła). Wewnętrzna warstwa mięśni zbudowana jest natomiast z mięśni dźwigaczy gardła, które unoszą i obniżają gardło (mięsień rylcowo-gardłowy i podniebienno-gardłowy). Mięśnie gardła unerwiane są ruchowo przez nerwy czaszkowe VII, IX, X, XII - czyli nerw twarzowy, nerw językowo-gardłowy, nerw błędny oraz nerw podjęzykowy, natomiast za unerwienie czuciowe gardła odpowiadają nerw szczękowy (unerwia nosogardło), nerw językowo-gardłowy (unerwia środkową część gardła) oraz nerw błędny (zaopatruje gardło dolne). W unaczynieniu tętniczym gardła biorą udział odgałęzienia tętnicy szyjnej zewnętrznej, tętnicy szczękowej, tętnicy twarzowej oraz tętnicy klinowo podniebiennej (odpowiednio tętnica gardłowa wstępująca, tętnica podniebienna zstępująca, tętnica podniebienna wstępująca oraz tętnica gardłowa najwyższa). Krew żylna odprowadzana jest poprzez splot gardłowy i splot podniebienny, które uchodzą do żyły szyjnej zewnętrznej. Pierścień chłonny gardła (pierścień Waldeyera) Pierścień chłonny gardła, nazywany także pierścieniem Waldeyera, utworzony jest przez skupiska tkanki chłonnej, która zlokalizowana jest w jego obrębie. Stanowi on istotną część układu odpornościowego człowieka i odgrywa istotną rolę w przebiegu stanów zapalnych gardła. Na pierścień Waldeyera składają się pojedynczy migdałek gardłowy, migdałki trąbkowe, migdałek językowy, migdałki podniebienne, fałdy trąbkowo-gardłowe (czyli sznury boczne) oraz rozsiane, pojedyncze grudki chłonne w błonie śluzowej tylnej i bocznych ścian gardła. Migdałek gardłowy typowo występuje u dzieci, rozwija się do roku życia, a zanika po okresie pokwitania. Przerost migdałka gardłowego skutkuje występowaniem u dzieci przewlekłego kataru, upośledzenia oddychania przez nos, mowy nosowej, chrapaniem w nocy, częstymi wysiękowymi zapaleniami ucha środkowego oraz typowym wyrazem twarzy (tzw. twarz adenoidalna). Migdałki podniebienne widoczne są pomiędzy przednimi a tylnymi łukami podniebiennymi. W swojej budowie mają kilka rozgałęzionych krypt, w których gromadzić może się złuszczony nabłonek, resztki pokarmu czy bakterie, co sprzyja zakażeniom migdałków. Przerośnięte migdałki, zarówno gardłowy jak i podniebienne powinny być wskazaniem do kontrolnej wizyty u laryngologa, celem oceny konieczności wykonania zabiegu operacyjnego i ich chirurgicznego usunięcia. Gardło: funkcje Gardło pełni bardzo istotne funkcje w organizmie człowieka: uczestniczy w oddychaniu, ponieważ to przez gardło przepływa powietrze z jamy nosowej i jamy ustnej do krtani bierze udział w przełykaniu pokarmów, stanowi początkowy odcinek drogi pokarmowej człowieka pełni funkcję obronną - zapobiega zachłyśnięciu, czyli aspiracji ciał obcych lub pokarmu do dróg oddechowych, poprzez odruch wymiotny i odruch kaszlu, wywoływane podrażnieniem tylnej ściany gardła stanowi element narządu mowy, ponieważ jako jama rezonacyjna, odpowiada za wzmocnienie głosu i nadanie mu właściwej barwy. Przy prawidłowej czynności gardła, jamy nosowej i jamy ustnej, podczas mowy powietrze nie wydostaje się przez nos bierze udział w immunologicznym systemie obronnym organizmu poprzez pierścień chłonny gardła. Dochodzi w nim do wytwarzania limfocytów i przeciwciał, a także ekspozycji limfocytów na antygeny Choroby gardła Wśród licznych chorób gardła wyróżnia się między innymi wady rozwojowe (głównie rozszczepy wargi oraz podniebienia twardego i/lub miękkiego) urazy mechaniczne nieswoiste zapalenia grzybicę kiłę zapalenia gardła w przebiegu chorób zakaźnych zmiany nowotworowe Poniżej skrótowo scharakteryzowano najczęściej występujące jednostki chorobowe dotyczące gardła. Ostre zapalenie gardła Ostre zapalenie gardła charakteryzuje się nagłym początkiem i krótkotrwałym przebiegiem. W większości przypadków przyczyną rozwoju ostrego zapalenia jest infekcja wirusowa (jedynie około 20% zapaleń gardła ma etiologię bakteryjną), dlatego nie powinno się stosować antybiotykoterapii bez wyraźnych objawów infekcji bakteryjnej, do których należy ropna lub śluzowo-ropna wydzielina najczęściej w okolicy migdałków podniebiennych. Do zakażenia najczęściej dochodzi w okresie zimowo-wiosennym drogą kropelkową poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą, a wirusami odpowiedzialnymi za rozwój ostrego zapalenia gardła są Rhinovirus, wirus grypy i paragrypy, Coronavirus, wirus RSV i Adenovirus. Wśród najczęściej prezentowanych objawów przez chorych wyróżnia się złe samopoczucie, ból gardła, uczucie pieczenia i drapania w trakcie przełykania pokarmów oraz zaczerwienienie, pogrubienie i obrzęk błony śluzowej gardła. W niektórych przypadkach dochodzi do niewielkiego powiększenia węzłów chłonnych. Terapia ostrego zapalenia gardła polega na leczeniu objawowym, stosowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz miejscowo działających tabletek do ssania, których zadaniem jest uśmierzenie bólu gardła oraz nawilżenie śluzówki. Ból gardła - jak go pokonać? Wśród ostrych zapaleń gardła wyróżnia się ostre nieżytowe zapalenie gardła, ostre grudkowe zapalenie gardła, paciorkowcowe zapalenie gardła, a także grzybicze zapalenie gardła i migdałków. Różnią się one etiologią, przebiegiem, obrazem klinicznym, jak również sposobem leczenia. Nawrotowe ostre zapalenie gardła i migdałków Cechą typową dla nawrotowego ostrego zapalenia gardła i migdałków umożliwiającą postawienie diagnozy jest występowanie 3 lub więcej epizodów ostrego zapalenia gardła w ciągu 6 miesięcy. Stwierdzenie tak częstych infekcji gardła powinno zaniepokoić lekarza i stanowi podstawę do rozpoczęcia dalszej diagnostyki i ewentualnej interwencji chirurgicznej. Przewlekłe zapalenie gardła Przewlekłe zapalenie gardła jest schorzeniem, które powstaje w wyniku długotrwałego działania czynników drażniących na błonę śluzową gardła np. refluks przełykowo-żołądkowy. Angina i zapalenie migdałków podniebiennych Angina jest chorobą wywoływaną przez bakterie, wirusy i grzyby, dla której typowe jest ostre zapalenie tkanki limfatycznej pierścienia chłonnego gardła ( migdałków) oraz błony śluzowej gardła. Najczęściej chorują na nią dzieci w wieku szkolnym, natomiast u małych dzieci, dorosłych i osób starszych rozpoznawana jest sporadycznie. Uważa się, że w większości przypadków za rozwój zapalenia migdałków odpowiadają wirusy, zwłaszcza u osób dorosłych. Do typowych objawów klinicznych anginy zalicza się bardzo silny ból gardła podczas połykania przekrwienie błony śluzowej gardła rozpulchnienie migdałków podniebiennych typowy dla anginy o etiologii bakteryjnej, ropny lub śluzowo-ropny wysięk pokrywający migdałki Ze względu na miejscowy obraz kliniczny choroby, wyróżnia się: anginę rumieniową anginę z wysiękiem ropnym anginę opryszczkową z powierzchownymi owrzodzeniami i pęcherzykami anginę z głębokimi owrzodzeniami na migdałkach (tzw. angina wrzodziejąco-błoniasta, czyli angina Plaut-Vincenta) Choroby gardła: skala Centora a antybiotykoterapia Narzędziem, które umożliwia lekarzom ocenę prawdopodobieństwa wystąpienia bakteryjnego zapalenia migdałków i konieczności zastosowania antybiotykoterapii jest skala Centora. Ocenie podlegają: wiek pacjenta obecność obrzęku migdałków obecność ropnego wysięku powiększenie węzłów chłonnych szyi obecność gorączki kaszel Maksymalnym wynikiem jaki pacjent może uzyskać to 5 punktów. Chory, który uzyskał 4 lub 5 punktów powinien być leczony antybiotykiem, ponieważ prawdopodobieństwo infekcji bakteryjnej jest bardzo wysokie. Pacjent, który uzyskał mniej punktów w skali Centora, powinien mieć wykonane dodatkowe badania diagnostyczne w postaci posiewu przez włączeniem antybiotykoterapii. Objawy prezentowane przez pacjenta z ostrym zapaleniem migdałków ilość przyznanych punktów Wiek 3-14 lat + 1 Wiek 15-44 lat 0 Wiek >= 45 lat - 1 Obrzęk migdałków podniebiennych i obecność ropnej lub śluzowo-ropnej wydzieliny + 1 Powiększenie węzłów chłonnych szyi + 1 Brak kaszlu + 1 Gorączka powyżej 38 stopni Celsjusza + 1 Warto jednak pamiętać, że niewłaściwie leczona angina o etiologii bakteryjnej prowadzić może do poważnych powikłań, nie tylko miejscowych ropień okołomigdałkowy zapalenie zatok przynosowych zapalenie krtani ropowica dna jamy ustnej zakrzepowe zapalenia zatoki jamistej ale także ogólnych, w postaci kłębuszkowego zapalenia nerek i choroby reumatycznej. Zapalenia tkanki limfatycznej i gardła w przebiegu dziecięcych chorób zakaźnych Płonica Płonica, nazywana także szkarlatyną, jest bakteryjną chorobą wieku dziecięcego, wywoływaną przez paciorkowce beta-hemolizujące grupy A. Wśród typowych objawów klinicznych zgłaszanych przez pacjentów wyróżnia się silny ból gardła, zaczerwienienie błony śluzowej gardła, rozpulchnienie migdałków, malinowy język, powiększenie regionalnych węzłów chłonnych oraz objawy ogólne (gorączkę, ból głowy, złe samopoczucie). Charakterystyczne jest także występowanie czerwonej, grudkowej wysypki w obrębie twarzy i górnych partii ciała. Typowo omija ona trójkąt wokół ust (tzw. trójkąt Fiłatowa), skóra w jego obrębie pozostaje niezmieniona. Ponadto, po upływie kilku dni zaobserwować można płatowe złuszczanie się naskórka pokrywającego dłonie, stopy, twarz i tułów. Pacjent prezentujący takie objawy kliniczne wymaga włączenia antybiotykoterapii. Mononukleoza zakaźna Mononukleoza zakaźna jest chorobą wirusową, wywołaną przez wirusa EBV (ang. Epstein-Barr Virus). Nazywana jest chorobą pocałunków, ponieważ przenoszona jest przez ślinę i szczególnie często występuje u dorastającej młodzieży i nastolatków. Do typowych objawów mononukleozy zalicza się oprócz objawów ogólnych, także silny ból gardła, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych (limfadenopatia), powiększenie migdałków oraz występowanie na nich wysiękowego nalotu. W trakcie badania palpacyjnego brzucha lekarz stwierdzić może także powiększenie śledziony oraz wątroby. Mononukleoza zakaźna często mylona jest z ropnym zapaleniem migdałków podniebiennych, z powodu obecności białawego nalotu na migdałkach. Natomiast typowy dla tej jednostki chorobowej jest brak poprawy stanu klinicznego i samopoczucia pacjenta po zastosowaniu antybiotykoterapii (w przeciwieństwie do ropnego zapalenia migdałków)- po podaniu ampicyliny typowo występuje wysypka skórna. Leczenie mononukleozy zakaźnej nie wymaga ani hospitalizacji, ani antybiotykoterapii, stosuje się leczenie objawowe (niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki obniżające temperaturę oraz leki przeciwbólowe). Błonica Błonica jest ostrą, bakteryjną chorobą zakaźną wywołaną przez Corynebacterium diphteriae (maczugowiec błonicy). Stosowanie obowiązkowych szczepień profilaktycznych dla dzieci spowodowało, że błonica rozpoznawana jest dosyć rzadko, niemniej jednak każde zachorowanie obowiązkowo musi być zgłoszone do stacji sanitarno-epidemiologicznej. Do charakterystycznych objawów klinicznych zalicza się oprócz silnego bólu gardła, zaczerwienienia błony śluzowej i rozpulchnienia migdałków, występowanie w ich obrębie białoszarego nalotu, który ściśle do nich przylega, a po zdrapaniu szpatułką pozostawia intensywnie krwawiącą powierzchnię (ta właściwość odróżnia nalot występujący na migdałkach w ich ropnym zapaleniu od nalotu typowego dla błonicy). Błonica jest chorobą o poważnym rokowaniu, ponieważ śmiertelność sięga 10%. Leczenie wymaga hospitalizacji i opiera się na antybiotykoterapii i stosowaniu surowicy przeciwbłoniczej. Odra Odra jest silnie zakaźną chorobą wirusową. Cechami charakterystycznymi dla tego schorzenia są oprócz objawów ogólnych, jest światłowstręt i występowanie tzw. plamek Koplika. Warto zaznaczyć, że są one objawem patognomonicznym odry (czyli typowym tylko i wyłącznie dla tej jednostki chorobowej). Plamki Koplika to drobne, białawe plamki, zlokalizowane w obrębie błony śluzowej jamy ustnej i gardła. Choroby gardła: diagnostyka Wśród metod diagnostycznych służących do oceny gardła przez lekarza laryngologa zalicza się: rynoskopię tylną wykonywną przy pomocy lusterka laryngologicznego i lampy czołowej - polega na oglądaniu nosogardła w odbiciu lusterka, wprowadzonego w okolicę tylnej ściany gardła, poza podniebienie miękkie. Umożliwia ona ocenę okolicy nozdrzy tylnych, tylnych części małżowin nosowych i przegrody, części nosowej gardła, migdałka gardłowego oraz ujścia trąbek słuchowych. endoskopię przy pomocy endoskopu sztywnego lub giętkiego (czyli fiberoskopu - tzw. fiberoskopia), dzięki której możliwa jest ocena gardła i pobranie wycinków ze zmian chorobowych w jego obrębie podejrzanych o nowotworzenie do badania histopatologicznego. metody obrazowe, wśród których wyróżnia się zarówno diagnostykę rentgenowską, diagnostykę z wykorzystaniem tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego, jak również badania ultrasonograficzne. Umożliwiają one dokładną ocenę tkanek gardła, wykluczenie lub potwierdzenie obecności procesów rozrostowych oraz stopnia naciekania na okoliczne tkanki i stopnia zniszczenia kości. CZYTAJ TEŻ: Czy wiesz co to antyseptyczność i dlaczego jest ważna przy wyborze leku na gardło?
UADC.
